webrankinfos

webrankinfos

webrankinfos

webrankinfos

پروتـکل های شبکه

مدل های شبکه ای
مدل OSI) Open Systems Interconnection) بعنوان یک مرجع مناسب در این زمینه مطرح است . در مدل فوق از هفت لایه برای تشریح فرآیندهای مربوط به ارتباطات استفاده می گردد. در حقیقت هریک از لایه ها مسیولیت انجام عملیات خاصی را برعهده داشته و معیار و شاخص اصلی تقسیم بندی بر اساس عملیات مربوطه ای که می بایست در هر لایه صورت پذیرد. مدل OSI بعنوان یک مرجع و راهنما برای شناخت عملیات مربوط به ارتباطات استفاده می گردد. در بعد پیاده سازی خیلی از پروتکل دقیقا" از ساختار مدل OSI تبعیت نخواهند کرد. ولی برای شروع و آشنا شدن با عملکرد یک شبکه از بعد ارسال اطلاعات مطالعه مدل فوق موثر خواهد بود.


1– لایه‌ی فیزیکی (Physical Layer):
به انتقال بیتهای خام برروی کانال ارتباطی مربوط می شود. در اینجا مدل طراحی با رابط های مکانیکی ، الکتریکی ، و رسانه انتقال فیزیکی که زیر لایه فیزیکی قرار دارند سروکار دارد.
این لایه، ولتاژ سیگنالها و همچنین اتصالات فیزیکی را برای ارسال توسط رابط انتقال مانند HUB ها یا Repeater ها(‌تکرارکننده ) تعریف می کند .

2 – لایه‌ی اتصال داده‌ها (Data link layer):
مبین نوع فرمت هاست مثلا” شروع فریم ، پایان فریم، اندازه فریم و روش انتقال فریم . وظایف این لایه شامل موارد زیر است :
مدیریت فریم ها ، خطایابی و ارسال مجدد فریم ها، ایجاد تمایز بین فریم های داده و کنترل و ایجاد هماهنگی بین کامپیوتر ارسال کننده و دریافت کننده داده ها.

پروتکل های معروف برای این لایه عبارتند از :
الف - پروتکل SDLC که برای مبادله‌ی اطلاعات بین کامپیوتر ها بکار می رود و اطلاعات را به شکل فریم سازماندهی می کند.
ب - پروتکل HDLC که کنترل ارتباط داده ای سطح بالا زیر نظر آن است و هدف از طراحی آن این است که با هر نو ع ایستگاهی کارکند از جمله ایستگاههای اولیه ، ثانویه و ترکیبی.
این لایه انتقال فیزیکی داده ها، بین ایستگاه‌ها را مدیریت می کند. همان‌طور که می دانید، یک بسته‌ی اطلاعاتی ( فریم اطلاعاتی) دارای فیلدهای((Checksum، آدرس مبدا و مقصد است که با استفاده از این اطلاعات، یک اتصال فیزیکی بین ماشین مبدا و مقصد برقرار می کند.

3 – لایه‌ی شبکه(Network Layer):
وظیفه‌ی این لایه ، مسیر یابی می باشد. این مسیریابی عبارت است از : تعیین مسیر متناسب برای انتقال اطلاعات. لایه‌ی‌ شبکه، آدرس منطقی هر فریم را بررسی می کند و آن فریم را بر اساس جدول مسیر یابی به مسیر یاب بعدی می فرستد . لایه‌ی شبکه، مسوولیت ترجمه‌ی هر آدرس منطقی به یک آدرس فیزیکی را بر عهده دارد. پس می توان گفت برقراری ارتباط یا قطع آن و مالتی پلکس کردن از مهم‌ترین وظایف این لایه است. از نمونه‌ی بارز خدمات این لایه ، پست الکترونیکی است.

4 – لایه‌ی انتقال (Transport Layer):
وظیفه‌ی ارسال مطمئن یک فریم به مقصد را برعهده دارد. لایه‌ی انتقال پس از ارسال یک فریم به مقصد ، منتظر می ماند تا سیگنالی از مقصد مبنی بر دریافت آن فریم دریافت کند. در صورتی‌که لایه‌ی انتقال، سیگنال مذکور را از مقصد دریافت نکند. مجددا” اقدام به ارسال همان فریم به مقصد خواهد کرد.
این لایه کنترل سالم رسیدن اطلاعات را توسط برقراری پروتکل پیغام بر عهده دارد و عمل عیب یابی را انجام می دهد. این لایه توسط نرم افزار مدیریت می شود.

5 – لایه‌ی اجلاس (Session Layer):
این لایه وظیفه‌ی برقراری یک ارتباط منطقی بین نرم افزارهای دو کامپیوتر را بر عهده دارد که به یکدیگر متصل هستند. وقتی که یک ایستگاه بخواهد به یک سرویس دهنده(server) متصل شود ، سرویس‌دهنده، فرایند برقراری ارتباط را بررسی می کند، سپس از ایستگاه ، درخواست نام کاربر و رمز عبور را خواهد کرد. این فرایند نمونه ای از یک اجلاس می باشد.
این لایه وظیفه ایجاد و حفظ ارتباط را دارد . مدیریت ورود به سیستم در این لایه انجام می شود. این لایه نیز توسط نرم افزار مدیریت می شود و در شبکه های صنعتی کاربرد ندارد.

6 – لایه‌ی نمایش(Presentation Layer) :
این لایه اطلاعات را از لایه‌ی کاربرد دریافت نموده ، آنها را به شکل قابل فهم برای کامپیوتر مقصد تبدیل می کند . این لایه برای انجام این فرایند اطلاعات را به کدهای ASCII ویا Unicode تبدیل می کند.
این لایه، جهت قالب‌بندی داده های اطلاعاتی (‌تبدیل آنها به فریم اطلاعاتی)، برای ارسال به‌کار می‌رود و در ضمن در سمت گیرنده، تبدیل آن فریم به داده اطلاعاتی به‌کار می رود. مثلا" ممکن است یک مجموعه کاراکتر را به کدهای ASCII تبدیل کند. همچنین عمل رمزگذاری برروی داده ها نیز ممکن است در این لایه انجام شود. لایه 6 معمولا" توسط نرم افزار مدیریت می شود و اغلب در شبکه های صنعتی کاربرد ندارد.

7 – لایه‌ی کاربرد(Application Layer) :
این لایه، امکان دسترسی کاربران به شبکه را با استفاده از نرم افزارهایی چون E-mail- FTP و…. فراهم می سازد.
این لایه، محتوی اطلاعات را مشخص می کند و انتقال آن‌ها بین برنامه های کاربردی را فراهم می‌کند. اگر شما بوسیله Email یک فایل PDF را ارسال کنید، برنامه ای که برای باز کردن آن استفاده می شود Adobe Acrobat است . بیشتر لایه های پروتکل پیچیده هستند ولی لایه‌ی Application آخرین مرحله در ساخت اطلاعات مفید است.
در طراحی یک سنسور این جزء، نرم افزاری است که داده های پردازشی را بین سنسورها و پردازنده مبادله می کند.
لایه های بالایی در پشته پروتکل ها تعیین کننده مشخصه های جلسات ارتباطی برای برنامه های کاربردی می باشند. پروتکل ها براساس آن که به کدام لایه از مدل OSI متعلق باشند، سه نوع طبقه بندی می شوند. پروتکل های مربوط به سه لایه بالایی مدل OSI به پروتکل های Application یا کاربرد معروف هستند. پروتکل های لایه Application تامیین کننده سرویس های شبکه در ارتباط بین برنامه های کاربردی با یکدیگر هستند. این سرویس ها شامل انتقال فایل، چاپ، ارسال پیام و سرویس های بانک اطلاعاتی هستند. پروتکل های لایه نمایش یا Presentation وظیفه قالب بندی و نمایش اطلاعات را قبل از ارسال بر عهده دارند. پروتکل های لایه جلسه یا Session اطلاعات مربوط به جریان ترافیک را به داده ها اضافه می کنند.
پروتکل های نوع دوم که به پروتکل های انتقال (Transparent) معروف هستند، منطبق بر لایه انتقال مدل OSI هستند. این پروتکل ها اطلاعات مربوط به ارسال بدون خطا یا در واقع تصحیح خطا را به داده ها می افزایند. وظایف سه لایه زیرین مدل OSI بر عهده پروتکل های شبکه است. پروتکل های لایه شبکه تامیین کننده فرآیندهای آدرس دهی و مسیریابی اطلاعات هستند. پروتکل های لایه DataLink اطلاعات مربوط به بررسی و کشف خطا را به داده ها اضافه می کنند و به درخواست های ارسال مجدد اطلاعات پاسخ می گویند. پروتکل های لایه فیزیکی تعیین کننده استاندارد های ارتباطی در محیط مشخصی هستند.

مدل OSI تنها مدل استفاده شده در شبکه نمی باشد و از مدل های دیگری نظیرمدل DoD )Department of Defence) نیز استفاده می

لایه‌های پروتکل TCP/IP

لایه‌های پروتکل TCP/IP
IP stack connections fa.svg

TCP/IP، فرآیندهای لازم بمنظور برقراری ارتباط را سازماندهی و در این راستا از پروتکل‌های متعددی در پشته TCP/IP استفاده می‌گردد. بمنظور افزایش کارآئی در تحقق فرایندهای مورد نظر، پروتکل‌ها در لایه‌های متفاوتی، سازماندهی شده‌اند. اطلاعات مربوط به آدرس دهی در انتها قرار گرفته و بدین ترتیب کامپیوترهای موجود در شبکه قادر به بررسی آن با سرعت مطلوب خواهند بود. در این راستا، صرفاً کامپیوتری که بعنوان کامپیوتر مقصد معرفی شده است، امکان باز نمودن بسته اطلاعاتی و انجام پردازش‌های لازم بر روی آن را دارا خواهد بود. TCP/IP، از یک مدل ارتباطی چهار لایه بمنظور ارسال اطلاعات از محلی به محل دیگر استفاده می‌نماید Application ،Transport ،Internet و Network Interface، لایه‌های موجود در پروتکل TCP/IP می‌باشند. هر یک از پروتکل‌های وابسته به پشته TCP/IP، با توجه به رسالت خود، در یکی از لایه‌های فوق، قرار می‌گیرند.

لایه Application، بالاترین لایه در پشته TCP/IP است. تمامی برنامه و ابزارهای کاربردی در این لایه، با استفاده از لایه فوق، قادر به دستیابی به شبکه خواهند بود. پروتکل‌های موجود در این لایه بمنظور فرمت دهی و مبادله اطلاعات کاربران استفاده می‌گردند. HTTP و FTP دو نمونه از پروتکل‌ها ی موجود در این لایه می‌باشند.

پروتکل .(HTTP(Hypertext Transfer Protocol از پروتکل فوق، بمنظور ارسال فایل‌های صفحات وب مربوط به وب، استفاده می‌گردد. پروتکل. (FTP(File Transfer Protocol از پروتکل فوق برای ارسال و دریافت فایل، استفاده می‌گردد. لایه Transport لایه " حمل "، قابلیت ایجاد نظم و ترتیب و تضمین ارتباط بین کامپیوترها و ارسال داده به لایه Application (لایه بالای خود) و یا لایه اینترنت (لایه پایین خود) را بر عهده دارد. لایه فوق، همچنین مشخصه منحصربفردی از برنامه‌ای که داده را عرضه نموده است، مشخص می‌نماید. این لایه دارای دو پروتکل اساسی است که نحوه توزیع داده را کنترل می‌نمایند.

. TCP)Transmission Control Protocol)پروتکل فوق، مسئول تضمین صحت توزیع اطلاعات است. . UDP)User Datagram Protocol) تضمین صحت توزیع اطلاعات را برعهده دارد. لایه اینترنت لایه «اینترنت»، مسئول آدرس دهی، بسته بندی و روتینگ داده‌ها، است. لایه فوق، شامل چهار پروتکل اساسی است:

. IP)Internet Protocol) پروتکل فوق، مسئول آدرسی داده‌ها بمنظور ارسال به مقصد مورد نظر است. . ARP)Address Resoulation Protocol)پروتکل فوق، مسئول مشخص نمودن آدرس MAC)Media Access Control) آداپتور شبکه بر روی کامپیوتر مقصد است. . ICMP)Internet Control Message Protocol)پروتکل فوق، مسئول ارائه توابع عیب یابی و گزارش خطاء در صورت عدم توزیع صحیح اطلاعات است. . IGMP)Internet Group Managemant Protocol)پروتکل فوق، مسئول مدیریت Multicasting در TCP/IP را برعهده دارد. لایه Network Interface لایه " اینترفیس شبکه "، مسئول استقرار داده بر روی محیط انتقال شبکه و دریافت داده از محیط انتقال شبکه است. لایه فوق، شامل دستگاه‌های فیزیکی نظیر کابل شبکه و آداپتورهای شبکه است. کارت شبکه (آداپتور) دارای یک عدد دوازده رقمی مبنای شانزده (نظیر (B5-50-04-22-D۴–۶۶: بوده که آدرس MAC، نامیده می‌شود. لایه " اینترفیس شبکه "، شامل پروتکل‌های مبتنی بر نرم‌افزار مشابه لایه‌های قبل، نمی‌باشد. پروتکل‌های Ethernet و ATM)Asynchronous Transfer Mode)، نمونه هائی از پروتکل‌های موجود در این لایه می‌باشند. پروتکل‌های فوق، نحوه ارسال داده در شبکه را مشخص می‌نمایند.

مشخص نمودن برنامه‌ها در شبکه‌های کامپیوتری، برنامه‌ها ی متعددی در یک زمان با یکدیگر مرتبط می‌گردند. زمانیکه چندین برنامه بر روی یک کامپیوتر فعال می‌گردند، TCP/IP، می‌بایست از روشی بمنظور تمایز یک برنامه از برنامه دیگر، استفاده نماید. بدین منظور، از یک سوکت (Socket) بمنظور مشخص نمودن یک برنامه خاص، استفاده می‌گردد.

آدرس IP برقراری ارتباط در یک شبکه، مستلزم مشخص شدن آدرس کامپیوترهای مبداء و مقصد است (شرط اولیه بمنظور برقراری ارتباط بین دو نقطه، مشخص بودن آدرس نقاط درگیر در ارتباط است). آدرس هر یک از دستگاه‌های درگیر در فرایند ارتباط، توسط یک عدد منحصربفرد که IP نامیده می‌شود، مشخص می‌گردند. آدرس فوق به هریک از کامپیوترهای موجود در شبکه نسبت داده می‌شود. IP: ۱۰. ۱۰٫۱٫۱، نمونه‌ای در این زمینه است.

پورت TCP/UDP پورت مشخصه‌ای برای یک برنامه و در یک کامپیوتر خاص است. پورت با یکی از پروتکل‌های لایه حمل (TCP)و یا (UDP مرتبط و پورت TCP و یا پورت UDP، نامیده می‌شود. پورت می‌تواند عددی بین صفر تا ۶۵۵۳۵ را شامل شود. پورت‌ها برای برنامه‌های TCP/IP سمت سرویس دهنده، بعنوان پورت‌های "شناخته شده " نامیده شده و به اعداد کمتر از ۱۰۲۴ ختم و رزو می‌شوند تا هیچگونه تعارض و برخوردی با سایر برنامه‌ها بوجود نیاید. مثلاً برنامه سرویس دهنده FTP از پورت TCP بیست و یا بیست ویک استفاده می‌نماید.

سوکت (Socket) سوکت، ترکیبی از یک آدرس IP و پورت TCP ویا پورت UDP است. یک برنامه، سوکتی را با مشخص نمودن آدرس IP مربوط به کامپیوتر و نوع سرویس (TCP) برای تضمین توزیع اطلاعات و یا (UDP)و پورتی که نشان دهنده برنامه است، مشخص می‌نماید. آدرس IP موجود در سوکت، امکان آدرس دهی کامپیوتر مقصد را فراهم و پورت مربوطه، برنامه‌ای را که داده‌ها برای آن ارسال می‌گردد را مشخص می‌نماید.

آموزش ایجاد اکانت ایمیل دایرکت ادمین

 میزبانی وب   
اکانت ایمیل

کنترل پنل دایرکت ادمین امکانات گسترده‌ای را در زمینه ایمیل در اختیار کاربر می‌گذارد. ما هم طی آموزش‌های مختلف سعی بر آموزش تمامی قسمت‌های بخش ایمیل دایرکت ادمین می‌کنیم. در این آموزش ساخت اکانت ایمیل و نحوه مدیریت آن را توضیح خواهیم داد.
چگونه در دایرکت ادمین، اکانت ایمیل بسازیم؟

ابتدا با توجه به مشخصات اکانت ارسالی توسط میزبان، وارد محیط مدیریت هاست شوید.
سپس بر روی E-Mail Accounts کلیک کنید.
اکانت ایمیل در دایرکت ادمین
در صفحه جدید بر روی  Create mail account کلیک کنید.
ساخت اکانت ایمیل در دایرکت ادمین
فرمی بصورت زیر برای شما باز خواهد شد که لازم است برای ساخت یک اکانت ایمیل آنرا تکمیل نمایید
فرم ساخت ایمیل در دایرکت ادمین
- در بخش Username نام کاربری ایمیل مورد نظر خود را وارد نمایید. اگر می‌خواهید آدرس ایمیلی بصورت admin@yourdomain.com داشته باشید، می بایست عبارت admin را در این بخش وارد نمایید.
- در بخش Enter Password رمز مورد نظر خود را وارد نموده و در بخش Re-Enter Password مجدداً تکرار نمایید. (همواره بهتر است کلمه عبور شما ترکیبی از اعداد و حروف کوچک بزرگ باشد. گزینه Random یک پسورد با امنیت بالا برای شما می‌سازد و سر آخر به شما اعلام می‌کند)
- در صورتی که می‌خواهید اکانت ایمیل شما حجم مشخصی داشته باشد، این حجم را در بخش Email Quota بر حسب مگابایت وارد کنید. (با وارد نمودن عدد صفر، ایمیل مربوطه می‌تواند از کل حجم هاست شما استفاده کند)
- بر روی Create کلیک کنید تا اکانت شما ایجاد شده و اطلاعات آن همانند شکل زیر به نمایش در آید
اطلاعات ایمیل
چگونه پسورد یا حجم اکانت ایمیل را تغییر دهیم؟

- پس از ورود به بخش E-Mail Accounts مطابق تصویر فوق، اکانت ایمیل را پیدا کرده و بر روی Change کلیک کنید.
تغییر پسورد
- چنانچه مایل به تغییر ایمیل خود هستید، پسورد جدید را در قسمت Enter New Password وارد نموده و در قسمت Re-Enter Password تکرار نمایید.
- چنانچه مایل به تغییر حجم ایمیل خود هستید، حجم جدید را در قسمت Email Quota وارد نمایید.
- سرآخر بر روی Modify کلیک نموده تا تغییرات اعمال شود.
چگونه وارد محیط ایمیل شوم؟

در کنترل پنل دایرکت ادمین، این امکان وجود دارد که به دو WebMail مجزا دسترسی داشته باشید. Roundcube , Squirrelmail
پیشنهاد ما استفاده از محیط Roundcube بدلیل واسط کاربری زیباتر و استفاده ساده‌تر می‌باشد.
برای ورود به Roundcube پس از آدرس دامنه کلمه Roundcube را وارد کنید. بفرم yourdomain.com/roundcube
همواره می‌توانید از بخش E-Mail Management و کلیک بر روی Webmail: Roundcube وارد محیط فوق شوید.
وبمیل
در صفحه بازشده اطلاعات ورود به پنل ایمیل را وارد نمایید.

مختصری بر پروتکل SNMP

پروتکل SNMP یا Simple Network Management Protocol پروتکلی است که برای مانیتورینگ و رصد کردن دستگاه های متصل به شبکه بصورت از راه دور استفاده میشود.پروتکل SNMP نیاز هست تا در کامپیوتر های کلاینت نیز وجود داشته باشد تا SNMP Server یا SNMP Manager بتواند آنها را مدیریت و مانیتور کند.با استفاده از SNMP مدیر شبکه میتواند از وضعیت کلاینت ها باخبر شود و تقریبا تمام فعالیت های شبکه ای شان را مورد رصد قرار دهد و همچنین آنها را مدیریت کند.همانند سایر پروتکل ها پروتکل SNMP نیز دارای نسخه های مختلفی است،نکته ای که باید در ذهن داشته باشید این است که SNMP v1 ارتباطش را رمزنگاری نمی کند اما در SNMP v2 ارتباطات SNMP بین کلاینت و سرور رمزنگاری میشود.برای استفاده از پروتکل SNMP برای مانیتورینگ کلاینت ها شما باید SNMP Agent را بر روی سرور نصب کنید،این Agent که یک نرم افزار است به تمام SNMP Client ها متصل میشود و سپس شما میتوانید در سرورتان تمام کلاینت ها را مورد رصد قرار دهید.نرم افزاری که برای مانیتورینگ کلاینت های شبکه توسط پروتکل SNMP استفاده میکنید میتواند اطلاعاتی نظیر نوع دستگاهی که مانیتور میکنید ، آدرس IP آن دستگاه ، مقدار فضای خالی دیسک آن کلاینت ، فایل های باز شده توسط کلاینت ، آمار مربوط به شبکه ای که در آن قرار دارد ، ARP Table کامپیوتر کلاینت و سایر اطلاعات که مدیر SNMP میتواند از آنها اطلاع یابد را در اختیارش قرار دهد.

در پروتکل SNMP چند مفهوم وجود دارد که شما بایستی از آنها باخبر باشید در این نکته ما به شرح هر یک از آنها میپردازیم:
1- Management Information Base یا MIB:
MIB سیستمی است که نوع اطلاعاتی که می تواند توسط کلاینت بازگزدانده شود را تعریف میکند.لازم بع ذکر است که به این اطلاعات object نیز میگوییم.MIB سلسله مراتبی از object هاست که هر object توسط شناسه منحصر بفردی به نام OID یا Object ID مشخص میشود.
2- Trap:
Trap پیامی از سوی SNMP Agent به SNMP Manager است که بهSNMP manager اجازه میدهد تا در خصوص رویداد هایی که در کامپیوتر کلاینت اتفاق افتاده است اطلاعات کسب کند.
3- Get:
Get نوعی پیام است که برای بازگرداندن قطعه ای از اطلاعات از طرف کامپیوتر کلاینت مورد استفاده قرار میگیرد.زمانیکه دستور Get مورد استفاده قرار میگیرد OID مربوط به Object ای که باید درمورد آن اطلاعات بدست آورد نیز باید ذکر شود.مثلا دستور زیر را در نظر بگیرید:

snmpget -v1 -c pubic 192.168.1.1 3.4.8.2.3.1.11.95.71.39.121

4- Walk:
Walk یا SnmpWalk اپلیکیشنی است که برای بازگرداندن کل سلسله مراتبی از اطلاعات که از طرف کلاینت بازگردانده میشود و توسط دستور Get استفاده میشود مورد استفاده قرار میگیرد.

REDUNDANCY در مراکز داده (POWER)

برقراری امنیت در فضای IT سازمان و متعاقب آن ایجاد آسودگی خاطر در فضای کاری برای مدیران و کاربران شبکه از مسائل پیچیده، هزینه بر و پر اهمیت محسوب میشه. بطور معمول برای ایجاد این آسودگی خاطر، مثلث امنیتی ای در نظر می گیرند که تنها در صورت برقرار شدن این سه ضله، مثلث ما ایجاد خواهد شد. این سه ضلع عبارتند از: پیاده سازی سیاست ها و خط مشی های لازم برای Availibility - Confidentiality - integrity که نقطه مقابل Denial -Destruction و disclouser هستند. البته برای ایجاد هر یک از این اظلاع، باید مجموعه اقدامات و فرایندهایی در هریک از حوزه های سخت افزاری و نرم افزاری صورت بگیره . در این مطلب به موضوع "REDUNDANCY" که به مقوله Availibity مربوط میشه می پردازیم. البته Redundancy دارای شاخه های مختلف هم در سخت افزار و هم در نرم افزار بوده که در این مقاله به تشریح آن در یکی از بخشهای سخت افزار خواهیم پرداخت.

REDUNDANCY و یا افزونگی در علوم مهندسی عبارت است از قرار دادن زیربخش‌های مشابه در یک سامانه به صورت موازی به طوری که عملکرد کلی سامانه در شرایط خطا تضمین شود. سامانه در این تعریف می‌تواند یک موجودیت فیزیکی یا یک سامانهٔ عملیاتی باشد.(ویکی) بعبارتی وجود یک سیستم سخت افزاری و یا نرم افزاری در کنار سیستم اصلی که به محض قطع شدن سرویس دهی از جانب سیستم اصلی، سیستم ثانویه بدن کوچکترین خلل و درنگیی بتونه به ارائه خدمات خودش ادامه بده. اینکه ما چه سطحی از REDUNDANCY رو در مجموعه مربوطه پیاده سازی کنیم به شرایط فضای کاری، بودجه، اهمیت اطلاعات و ... بستگی داره . اما به هرحال پیاده سازی حداقل REDUNDANCY در مجموعه مربوطه، لازم به اجرا می باشد. در ادامه به مقوله REDUNDANCY در تجهیزات تامین کننده برق و بر اساس TIER می پردازیم.

هدف اصلی در TIER ،معرفی و ارائه روشها و سطوح REDUNDANCY در ارائه و تامین برق مراکز داده بوده . بکارگیری افزونگی در این حوزه از اهمیت بسیار بالا و حیاتی ای برخورداره و بشدت موجب افزایش تحمل خطا و قابلیت نگهداری فضای امن کاری در مجموعه تحت مدیریت IT شما خواهد شد. این استاندارد شامل چهار رده مختلف به نام‌های TIER4 و TIER3 ،TIER2 ،TIER1 بوده که ضمن اینکه در رده های بالاتر، AVAILIBILITY بالاتری خواهید داشت به موازات آن هزینه بیشتری را نیز باید پرداخت کنید. دسته‌بندی این رده‌ها مطابق با دسته‌بندی مؤسسه UPTIME است.
Tier1: تجهیزات و فرایندی که در این استاندارد مورد استفاده قرار می گیرد عبارتست از یک ژنراتور که در مواقع قطع برق شهر، بتواند با ورود به مجموعه برق مجموعه، مانع قطعی خدمات رسانی IT شود و سیستم کنترلینگ ATS که عملیات سوئیچینگ و مدیریتی مناسبی رو در زمان قطعی برق شهر داشته باشه و در نهایت یک دستگاه UPS مناسب که با قابلیت ها و توانمندی خاص بتونه هماهنگ با ژنراتور عمل کنه.(برق شهر - ATS - ژنراتور و UPS)
در این کلاس هیچ افزونگی یا Redundancy وجود ندارد. تنها مزیتی که منجر به انتخاب این کلاس از دیتاسنتر می‌شود، هزینه و میزان بازده اقتصادی دیتاسنتر است.

Tier2 : در این کلاس همانند Tier1 تنها با وجود یک ژنراتور و منبع برق شهر که توسط یک سیستم کنترلینگ مرکزی ATS نظارت می شود، عمل برق رسانی به مجموعه مربوطه لحاظ شده و بعبارتی در صورت خرابی ژنراتور اولیه، پشتیبانی وجود نخواهد داشت و تنها تغییر در بخش UPS بوده که یک دستگاه کنار آن اضافه می شود تا در مواقع ضروری و خرابی UPS اول مورد استفاده قرار بگیرد.(برق شهر - ATS - یک ژنراتور و دو عدد UPS)
در این کلاس REDUNDANCY در بخش UPS صورت گرفته که منجر به افزایش هزینه خواهد شد.

Tier3 : در این کلاس برای هر یک از بخشهای برق شهری، ژنراتور و UPS افزونگی صورت گرفته به این ترتیب که دو منبع برق و انرژی وجود دارد. بدین شرح که منبع اول با حضور دو ژنراتور توسط یک مرکز کنترلینگ ATS مدیریت شده و برق خروجی وارد UPS ها می شود که برای REDAUNDANCY دو مورد تعبیه شده. اما منبع برق دوم بدون ارتباط با هیچ یک از ژنرراتورها و مرکز ATS ای بصورت پشتیبان در نظر گرفته شده که بتواند در شرایط اضطراری وارد مدار گردد.(دو منبع برق شهر - ATS - دوژنراتور و دو عدد UPS متصل به یکی از ژنراتورها )
در این کلاس REDUNDANCY در هر یک از بخشهای ژنراتور، برق شهری و UPS صورت گرفته که منجر به افزایش هزینه خواهد شد.

Tier4 : در این سطحح از REDUNDANCY که حالت سخت گیرانه خواهد بود و شاید برای DATA CENTER های حساس و فوق العاده مهم و کاربردی در نظر گرفته شده، به این صورت بوده که همانند مدل قبل دو منبع برق، دو ژنراتور و دو UPS وجود داره با این تفاوت که در حالت قبل تنها یک منبع انرژی اولیه به ژنراتورها و ATS متصل بود و در نهای UPS . اما در این مدل برای منبع برق دوم هم، دو ژنراتور و ATS و نهایت دو UPS در نظر گرفته شده است.(دو منبع برق شهر - ATS - دوژنراتور و دو عدد UPS متصل به هر دو ژنراتورها )
در این کلاس REDUNDANCY در هر یک از بخشهای ژنراتور، برق شهری و UPS صورت گرفته که منجر به افزایش هزینه خواهد شد.